یکبار از شخصی شنیدم : در سال ۶۸ در خیابان زند شیراز شاهد دعوای شدید دو جوان بوده است . شخص سومی که حس دلسوزیش گل کرده بود، رفت تا آن دو را از هم جدا کرده و سازش دهد.
او نیز به عنوانِ ناظرِ خارجِ گودِ معرکه، رکن چهارم این دعوا بود.
بعد از بگو و مگوها و فحش های شدید و هل دادن های مستمر، بالاخره با حضور سرنوشت ساز و حماسی این دلسوز محترم، دعوای آن دو خاتمه یافت، سپس طرفین دعوا سوار بر موتورسیکلت های خود شده و به نشانه تشکر دستی تکان دادند و رفتند.
آن فرد دلسوز ، خوشحال از خاتمه دادن به یک جدال بین دو برادر دینی خود، داشت لباس پاره شده ی خود را راست و ریس می کرد که ناگهان، فرم نگاه و حرکاتش عوض شد، گویا چیزی را نیز گم کرده بود؛ با حسرت دست خود را بر این جیب و آن جیب خود می گذاشت ، بله، کیف پولش را دزدیده بودند ، معلوم شد که آن دعوا زرگری و صوری بوده تا آن دلسوز بیچاره در آن شرایط حساس تحت تاثیرِ تکلیف دینی، سادگی کرده و برای کاهش خطرات جانی و مالی به خدمتِ بازیِ هوشمندانه آن دو رقیبِ رفیق، در آید و در این سادگی، البته چیزی از این فرد دلسوز پاره و چیزی را نیز از دست داد!
متاسفانه در کشور ما و خصوصا در سی و دو سال گذشته اتفاقاتی از این دست برای مردممان که نقش دلسوز کشور را داشته اند و در دعوای دو جریان اصلاح طلب و اصولگرا برای حل ماجرا وارد می شدند تا کشور را بر مداری بهتر بنشانند ، پس از انتخابات و گذشتن زمانی متوجه میشوند که از آنان چیزی پاره و جیبی خالی شده است و البته با اشکال جدی در حافظه تاریخی ملت ، این داستان تکراری یک روز بنفع اصلاح طلبان و روزی بنفع اصولگرایان شکل میگرفت و امروز مردمی با جیب خالی و مشکلی خاص ! ناراضی از دولتها و قهرمانان پوشالی که پایانشان یا زندان و اختلاس یا جاسوسی و خیانت بوده است ( هر دو این عناوین را رقبا به یکدیگر اطلاق میکردند) در این بین قرار گرفته اند .
چند روز پیش اما با شنیدن متلک پرانی وِ جدال لفظی بین دو سیاستمدار ( حداد عادل و احمدی نژاد، دویار نزدیکِ سببی و نظری)، یاد آن حادثه و داستان شنیدنی خیابان نمازی شیراز افتادم.
آیا ملت بار دیگر به عنوان دلسوز، وارد معرکه و جدال زرگری زرگران کهنه کار می شود یا خیر؟
آیا بار دیگر با حسرت از خود نخواهند پرسید که این بار چه کسی باز کیف پولِ صداقتِ مرا ربود؟!!
با کمی دقت و مراجعه به حافظه تاریخی در می یابیم که این دو جریان در غالب کلید واژه هایی همچون ،، انقلابی و ارزشی ،، و ،، روشنفکر و ملی گرا ،، هیزم آتش این دعوای زرگری را تهیه مینمایند و مردم نیز که آرمان خود را در این دو شکل می بینند وارد معرکه میشوند .
ارزشی ها و روشنفکران تقلبی با زشت ترین و رکیک ترین الفاظ همدیگر را می نوازند و از سوی دیگر در دروس اخلاق به ملت از ، ان اکرمکم عندالله اتقیکم ، می گویند .
اما واقعیت آن است که صاحبان اصلی سؤ استفاده از این کلمات با معنی ، هیچ وقعی به بار معنایی این کلمات ندارند یعنی هم انقلابی و ارزشی بودنشان تقلبی است و هم روشنفکر و ناسیونالیست بودنشان تقلبی است و البته در دنیایی متفاوت از مردم می باشند .
آنان در خانه های ویلاییِ چند صد متری و دهها میلیاردی و طرفدارانشان در خانه های استیجاری چند ده متری زندگی میکنند ، فرزندان آنان در بیزنس ها و مسئولیت‌های سطح بالا و خودروهای لاکچری و فرزندان طرفدارانشان با تحصیلات عالیه در حال مسافر کشی با پراید قسطی میباشند .
این فاصله طبقاتی شدید که در این سالها به لطف فضای مجازی خود را نشان داده است باعث شده تا مردم در انتخابات ۱۴۰۰ هیچ تمایلی به جدا کردن طرفین دعوای زرگری نداشته باشند .
امروز تنها یک فرصت باقی مانده است و آن پیدا کردن کاندیدایی که گرفتار آلودگی های مرسوم دولتمردان این چند ده سال گدشته نشده باشد .
امروز مردم ایران قبل از اینکه بگویند چه کسی را می‌خواهند به راحتی می‌توانند بگویند چه کسانی را نمیخواهند ، چهره های خسته و فرسوده و تکراری و آلوده که در این سالها دعوا راه می انداختند تا جیب ملت را خالی کنند کاملا برای مردم آشنا هستند .
شاید بتوان مثل متهم های دادگاه ها نامشان را به اختصار برد (ب ق) (ع ل) (م خ) (الف ج) (م ه) (م الف) و (….) (….)
معرفی نقطه چین های داخل پرانتز برای مردم کار سختی نیست.
پس بهتر است اصلاح طلبان و اصولگرایان با جنگ زرگری وارد کلاهبرداری از مردم نشوید چرا که صداقت بهترین توشه کاندیداهای احتمالی خواهد بود .
این بار مردم با هوش و درایت و استفاده از حافظه تاریخی خود تقلبی ها را کنار گذاشته و فردی انقلابی و ارزشی واقعی با شفافیت کاری ، شغلی ، مالی و اخلاقی را شناسایی و انتخابی شگفت‌انگیز خواهند کرد .
