احزاب سیاسی، به عنوان نهادهای واسط بین مردم و حکومت و شاهرگ حیاتی سیستم سیاسی مدرن، نقشی موثر و تعیین‌کننده در ثبات اجتماعی و فرهنگی، امنیت و توسعه اقتصادی ملت‌ها ایفا می‌کنند. این نهادها، با کارکردهای چندگانه خود، بالقوه می‌توانند بسترساز ثبات، پویایی و توسعه باشند یا بالعکس، به عامل تفرقه، بی‌ثباتی و رکود تبدیل شوند. یافته‌ها نشان می‌دهند که احزاب دارای ساختار منسجم با برنامه مدون و پایبند به اصول مردم سالاری، از طریق «مشروعیت‌بخشی به نظام»، «مدیریت مسالمت‌آمیز تعارضات» و «تصمیم‌گیری جمعی»، سنگ بنای امنیت همه‌جانبه و جذب سرمایه‌گذاری اقتصادی را فراهم می‌سازند. در مقابل، احزاب ضعیف، پوپولیست یا فاسد، با ترویج «قطبی‌سازی اجتماعی»، «کوتاه‌نگری در سیاست‌گذاری» و «بی‌ثباتی حکومت»، بزرگ‌ترین تهدید برای امنیت و اقتصاد یک کشور محسوب می‌شوند. نتیجه‌گیری نهایی حاکی از آن است که توانمندسازی نظام حزبی و نهادینه‌سازی فرهنگ گفت‌وگو و رقابت سازنده، شرط لازم برای دستیابی به امنیت و رفاه پایدار است.
در نظام‌های سیاسی مدرن، احزاب سنگ بنای دموکراسی و حکمرانی کارآمد محسوب می‌شوند. آن‌ها با سازمان‌دهی آرای عمومی، تربیت کادرهای مدیریتی و ارائه آلترناتیوهای سیاسی، به پویایی سیستم کمک می‌کنند. در جهان به هم‌پیوسته امروز، «امنیت ملی» و «توسعه اقتصادی» دو روی سکه بقا و تعالی یک کشور هستند. امنیت ملی دیگر صرفاً به معنای نبود تهدید نظامی خارجی نیست، بلکه شامل امنیت همه‌جانبه ای می‌شود که ابعاد اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و زیست‌محیطی را در بر می‌گیرد. از سوی دیگر، توسعه اقتصادی پایدار نیز در خلأ سیاسی شکل نمی‌گیرد و مستلزم وجود یک «بستر سیاسی باثبات و قابل پیش‌بینی» است. در این میان، احزاب سیاسی به عنوان اصلی‌ترین نهادهای واسط بین دولت و ملت، حلقه اتصال این دو عرصه حیاتی هستند. عملکرد آن‌ها می‌تواند این حلقه را به زنجیری محکم برای پیشرفت یا ضعفی در زنجیره منافع ملی تبدیل کند.
به بیانی دگر احزاب سیاسی، نهادهایی دووجهی هستند که سرنوشت امنیت و اقتصاد یک کشور را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند و می‌توانند ستون فقرات امنیت ملی و موتور محرک توسعه اقتصادی باشند. آن‌ها می‌توانند به مؤسسات تثبیت‌کننده تبدیل شوند که از طریق رقابت مسالمت‌آمیز، مشروعیت‌بخشی، نظارت و ارائه برنامه‌های مدون، بستر امنیت همه‌جانبه و توسعه اقتصادی پایدار را فراهم آورند. در مقابل، می‌توانند به ابزارهای تضعیف مبدل گردند که با قطبی‌سازی، پوپولیسم، فساد و ایجاد بی‌ثباتی، بزرگ‌ترین مانع در راه پیشرفت کشور باشند. بنابراین، سلامت و توانمندسازی نظام حزبی، نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت انکارناپذیر برای تأمین امنیت و رفاه پایدار در هر کشوری است.
آینده امنیت و اقتصاد ایران، در گرو شکل‌گیری و تقویت احزاب برنامه‌محور، پویا، پاسخگو و دارای پایگاه اجتماعی گسترده است. احزابی که منافع درازمدت ملی را بر مصالح کوتاه‌مدت حزبی ترجیح دهند و بتوانند اعتماد از دست رفته مردم به سیاست را بار دیگر بازسازی کنند. تنها در این صورت است که می‌توان به آینده‌ای امن ومرفه برای کشور امیدوار بود.
