دیروز در کابل در مقابل یک مدرسه دخترانه، بمبی منفجر شد و ۶۰ دختر بی‌گناه کشته و ۱۵۰ دختر دیگر مجروح شدند به نحوی که برخی از آنها تا آخر عمر دیگر روی خوش زندگی حتی فقیرانه را نخواهند دید. دختران ۱۲ تا ۱۴ ساله.
امروز برخی از آنها را در گورستانی دفن کردند. از یکی از این دختران مظلوم فقط یک دفتر باقی مانده است و حتی جسدش هم شناسایی نشده است.
برای هر پدر و مادر دارای فرزند یا هر خواهر و برادری که خواهری به این سن و سال داشته باشند ، قابل تصور است که این مصیبت، چقدر سنگین است.
خدایا به خانواده این کودکان معصوم صبر بده.
اما آن چه که درد آورتر است سکوت و بی تفاوتی در شبکه های اجتماعی است. امان از یک تسلیت. یک اشاره ای، یک محکوم کردنی، حمایتی، سر سلامتی، چیزی.
این‌ها هم زبان ما ایرانیان و همسایه ما هستند. این‌ها کودکان معصوم و نوجوانان آینده پارسی زبان هستند.
در سالهای اخیر چندین انفجار تروریستی در اروپا بوقوع پیوست و عده ای در ایران و در مناطقی خاص شبانه دور هم جمع شدند و شمعی روشن کردند و با کشته شدگان چشم آبی بلوند همدردی کردند ولی امروز هیچ ردپایی از آنان نمی بینیم ، حتی هیچ بیانیه ای از احزاب اصلاح طلب و ارزشی های اصولگرا در محکومیت این جنایت هول انگیز و جانفرسا ندیدیم و همچنان در حال عملیات حمله و دفاع به وزیر خارجه و پاتک زدن ودتخریب کاندیداهای رقیب هستیم .
متأسفانه افراط و تفریط در برخی از ما ایرانی ها نهادینه شده است .
روح سپهبد شهیدمان شاد باشد که ما را در غفلت امنیت موجود ، به فراموش کارانی تبدیل کرده است که مرگ ۶۰ دختر نوجوان فارسی زبان در همسایگی مان را نمی بینیم .
خداوندا روح این دخترکان عزیز افغان را با بهشتیان محشور گردان و ما را از خواب غفلت در امنیت کشور بیدار و شکر گذار بنما .
