نظامی بودن یا انقلابی ماندن؟
طبق فرمایش رهبر کبیر انقلاب امام خمینی (ره) انقلاب اسلامی یک انقلاب فرهنگی است انقلابی که پشتوانه آن تاریخ و تمدن ایران و اسلام به ژرفای ۲۵۰۰ سال می باشد که از تاریخ تمامی ملل و دول جهان بیشتر و غنی تر است.در مقابل این انقلاب و ملتی با چنین ذخایر فرهنگی قدرتمند و با مردم علاقه مند به سرنوشت سیاسی خود هیچ نظام فرهنگی و سیاسی یارای مقابله و مقاومت نبود و لذا با توطئه استکبار جهانی جنگ تحمیلی در شهریور ۵۹ بر علیه ایران اسلامی آغاز گردید تا این نهال مقدس انقلاب را در نطفه خفه نمایند.با پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۵۷ که شوق ذوق سازندگی در مردم و به ویژه جوانان کشور ایجاد شده بود و در نهادهای انقلاب همچون جهاد و سپاه مشغول عمران و آبادانی در شهرها و روستاها بودند.اما با شروع جنگ اکثر جوانان انقلابی اعم از دانش آموز،طلبه ،دانشجو …نه از روی نیاز شخصی و قدرت طلبی بلکه به اجبار شرایط جنگی حاکم دست از هر نوع فعالیت سازندگی و سیاسی …برداشتند و لباس رزم (نظامی) برتن کرده و اسلحه در دست گرفتند تا ازکیان انقلاب اسلامی این مرز و بوم دفاع نمایند.بلی این جنگ تحمیلی و ضرورت پاسداری از انقلاب بود که بسیاری از جوانان فرهنگی،انقلابی،مذهبی و سیاسی را نظامی نمود.حال همین جوانان ۸ سال تجربه میدانی دفاع مقدس را در کارنامه انقلابی خود دارند و ۳۲ سال نظاره گر برنامه های مختلف دولت های سازندگی،توسعه ، مهرورزی و امید و سیاستهای کم ثمر و گاه بی بهره سیاست بازان بوده اند که فقط و فقط یک دوره آن برای عزت و اقتدار ملی ما بسنده بود . بلی ، سپاه و بسیج یک نیروی صرفا نظامی نیست بلکه بر مبنای وظیفه انقلابی شان یک روز در یونیفرم نظامی در جبهه جنگ ، یکروزی در کسوت روحانیت و معلمی در جبهه فرهنگی و یک دوره در ردای ریاست جمهوری در جبهه سیاست اعلام حضور می نمایند.
نوشته:مسعود فتوحی
